Profesör Alımları

Los Angeles... Buranın yabancısı olan birinin gözüyle bakıldığında hareketli ama düzenli, bütün karışıklığına rağmen dinginlik veren bir şehir olduğu düşünülebilirdi. Meleklerin Şehri... İnsanlar, şehrin güzelliğini ve masumiyetini vurgulamak için bu lakabı uydurmuşlardı.

Ne var ki Allen'a göre, bu şehrin masum olabileceğini düşünen insanlar büyük bir yanılgı içerisindeydi. Los Angeles'ın, genelde gözlerden uzakta tutulmaya çalışılan yönü ürperticiydi ve canlıların enerjisini emiyordu. 'Emmek' kelimesi belki de durumu özetleyecek en iyi kelimeydi. Allen'ın eli bilinçsizce boynuna gitti, kaşlarını hafifçe çatarak o bölgeye biraz masaj yaptı. Canı yandığından değil, tamamen otomatik bir hareketti bu.

Sonra birden durdu, bedeni, sanki bir beden kilitleme büyüsüne maruz kalmış gibi kaskatı kesildi, ve mavi gözlerinde bir an için kırmızı bir gölge görünüp kayboldu. Sadece rüzgarın fısıltısı mıydı biraz önce duyduğu ses, yoksa birileri ordan hızla uzaklaşmaya mı çalışmıştı? Basit bir hareketle asasını çekerek arkasına döndü.

Gecenin karanlığı içinde ihmal edilmiş gibi bir görüntüsü olan sokak boştu. Hiçbir zaman alt edemediği merakına bir kez daha yenik düşen genç adam, asası hala elinde, ilerlemeye başladı. Yan sokaklardan, daha kalabalık ve canlı olan mekanlardan neşeli sesler geliyordu. Burada değil de, kendi iç dünyasında yürüyormuş gibi hissetti bir an. Bu his gülümsemesine neden oldu. Anlaşılan bu gece ailesinin yanına biraz daha geç dönecekti. İçinde, maceranın henüz başlamış olduğuna dair bir his vardı.

*-*

Küçük kız köşeye sıkışmıştı. 'Ester, saklan!' diye bağırdı önündeki küçük şekle. Ester'in bunu yapıp yapmadığına bakacak zamanı yoktu, kendini ve kız kardeşini bir şekilde savunmak amacıyla arkasına döndü, hızla nefesini tuttu ve elindeki poşet tangırtıyla yere düştü. 'Nereye gittiğinizi sanıyorsunuz küçük hanım?' diye soludu boğuk bir ses. Sesin sahibi sokak lambasının ışığı altına gelince dağınık, mat renkli siyah saçları olan, ürpertici görünüşlü bir adam çıktı ortaya.

Nefesi kesik kesik çıkan kız telaşla etrafına bakındı. Burası çıkmaz sokak değildi, ama kaçmaya çalışırsa bu adam onu kesinlikle yakalardı. Başarılı olsa bile Ester... Buna izin veremezdi. Omuzlarını biraz dikleştirdi, korkusuzca adamın yüzüne baktı. Bunun üzerine adam kahkahalara boğuldu. 'Bu nasıl bir cesaret, çocuk? Gören de dokuz değil, on dokuz yaşındasın sanır. Senden büyük birine kafa tutmak mantıklı mı?'

'O zaman durumu eşitleyelim.' Birden, tam olarak nerden geldiği belli olmayan bir genç, tam kızın önünde beliriverdi. Allen'dı bu. Kendisi de fazla büyük olmamasına rağmen, varlığı küçük kızın içinde bir umut belirmesine neden olmuştu. Allen tekrar konuştuğunda sesi buz gibiydi, sinirlendiği her halinden belli oluyordu. 'Neler oluyor, Wangton? Bar köşelerinde yediğin dayakların hesabını çocuklardan mı sormaya başladın?'

Bir nedenden dolayı adam, kendinden birkaç yaş küçük olan bu gençten korkmuş gibiydi. Ama yine de bu, kendinden emin bir ses tonuyla cevap vermesine engel olmadı. 'Bu işe karışma, Harth. O velet dükkanımdan koca bir torba dolusu yiyecek malzemesi çaldı. Elini kolunu sallaya sallaya gitmesine izin veremem.'

Allen hafifçe arkasına dönerek söz konusu olan genç kıza baktı. Kız çok küçüktü. Sadece yaş olarak değil, yapı olarak da. Koyu kızıl rengi saçları dağınık ve tel teldi. Ela rengi gözleri ona, bir şeylere inanmak istiyormuşçasına bakıyordu. Ailesinin en gözde çocuğu olmadığı ortadaydı. Bu saatte bu pis sokakta ne aradığını merak eden Allen, içine oturmaya başlayan öfke duygusunu ondan almak istiyormuşçasına, müthiş bir nefret duygusuyla adama baktı tekrar. 'Bana bulaşmak istediğine emin misin?' diye hırladı.

Adam biraz geri çekilir gibi oldu. Bir süre düşündükten sonra, ordan çabucak gitmesinin onun daha hayrına olacağına karar vermiş olacak ki, küçük kıza öfkeyle 'Şansına dua et!' diye soludu, hırsla yere tükürdü, ve arkasına bakmadan sokağın diğer ucunda kayboldu.

Rahatlıkla iç geçiren Allen o gittikten sonra bir süre bekledi, sonra arkasına dönerek kızın önünde diz çöktü, kaşları çatıktı. 'Sen ne yaptığını sanıyorsun? Ailen nerde senin? Şu haline bak!' Kızın alnında, sağ kaşının üzerinde, fazla derin görünmeyen ama hala kanayan bir yara vardı. Onun küçük bir cadı mı, yoksa bir Muggle çocuğu mu olduğunu umursamayan Allen asasını çıkardı ve bir bez ve yara bandı yarattı.

Onunla ilgilenirken ikisinin arkasında duran eski bir binanın içinden küçük bir şekil başını uzattı. Allen başını biraz sola doğru oynatınca, başka bir küçük kız daha gördü. İç geçirdi. 'O kız kim peki?' Büyük kız ona biraz daha güvenmeye başlamıştı anlaşılan, çatallaşmış bir sesle konuştu. 'Kardeşim. Ester.' Genç adam başını salladı. 'Senin adın ne?' 'Elwira. Elwira Rosemaiden.'

İşleri bitmişti. Tekrar ayağa kalkan Allen ve Elwira birlikte Ester'e baktılar. Ablasının bir şeyi olmadığını gören küçük kız gülümseyerek onlara doğru koşmaya başladı. 'Pekala,' dedi Allen, kızlara bakarak. 'Benimle geliyorsunuz. Los Angeles sokakları güvenli değil. Hele de sizin gibi küçük kızlar için.' İki kardeş başlarını salladı sadece, konuşamayacak kadar yorulmuş gibi görünüyorlardı. Yürümeye başladıklarında 'Harika,' diye düşündü Allen, 'tam da ihtiyacımız olan şey.' Aile aralarına iki kişinin daha katılacağını öğrenince herhalde sevinçten havalara uçacaktı.